Tentamenstress

Deze week begon de eerste tentamen week. Door de vrije week voor de tentamenweek was ik redelijk voorbereid. Ik had een echte tentamen marathon met tumour biology op maandag, epigenetics in human health and disease op dinsdag en synthetic biology op woensdag. Ik had vanwege mijn dyslexie extra tijd aangevraagd en gekregen. Dit zijn ze hier niet echt gewend. Bij bijna elk tentamen werd ik meteen herkent door een van de surveillanten en wisten ze mijn volledige naam, waar ik moest zitten en welk vak ik had. Vaak kwamen ze nog een aantal keer zeggen dat ik extra tijd had. Dit was wel anders dan bij mijn midterms want daar wisten ze vaak van niks en moest er nog van alles heen en weer worden gemaild. Dit komt waarschijnlijk omdat het heel ongebruikelijk is in Singapore. In een zaal met meer dan 500 studenten was ik met twee anderen de enige die extra tijd had. Voor de rest zijn waren de tentamens vrij vergelijkbaar met die in Utrecht behalve dat ze bij NUS wat meer focussen op onbelangrijke feitjes en in Utrecht wat meer op toepassing. Samen met de Singaporese heb ik dus flink wat feitjes in mijn hoofd gestampt. De meeste studenten in NUS leren in het education resorce centre waar er gratis airco is. Je moet hier dus vrij vroeg naartoe om een plekje te kunnen bemachtigen. Maar er zijn ook mensen die om 9 uur naar het ERC toe komen, daar hun laptop neerleggen op een plekje en vervolgens zie je ze de hele dag niet meer terug. Erg vreemd maar ze laten hier allemaal hun laptop rustig een dagje in een openbare plek liggen. Dit doen ze vaak alleen 2 uurtjes voor de lunch maar dus ook soms een hele dag. Zelfs buiten op openbare tafeltjes (waar dus iedereen kan komen) zie je in NUS wel eens laptops liggen. Naast studeren heb ik gelukkig ook nog wat leuke dingen gedaan deze week. Ik ben met een van mijn Singaporese vriendinnen bij een vegetarisch restaurantje gaan eten en naar een Koreaans restaurant gegaan. Hier zijn we niet gaan eten maar het restaurant heette I’m Kim dus daar moest ik naartoe om wat selfies te maken. Onderhand ben ik al bijna vier maanden weg dus werd het hoog tijd om naar de kapper te gaan. Met Sif en Ainse (twee nederlandse meisjes uit RC4) zijn we in een mall dichtbij de campus naar de kapper gegaan. Je moest hier een 12 (8 euro) dollar in een automaat stoppen, dan kreeg je een nummer en moest je wachten op je beurt. Ik was een beetje zenuwachtig aangezien ik 12 dollar toch vrij weinig vind voor een kapper. Het knippen zelf was erg leuk om mee te maken. In tegenstelling tot in Nederland praten ze niet met je maar praten de kappers een beetje met elkaar in het Chinees. Als ze dan klaar zijn kammen ze het liefst al het volume uit je haar door het nat te maken en plat te kammen. Bij Ainse werkte dit niet helemaal dus hebben ze het uitgedund door grote plukken uit haar haar te knippen. Na het knippen gaan ze vervolgens je haar stofzuigen, ze stoppen en letterlijk in een stopzuiger die aan de muur zit. Als je dan klaar bent vegen ze alle haren naar een gat in de muur waarachter een stofzuiger zit en wordt alles opgezogen. Het was een erg grappige ervaring en uiteindelijk is iedereen er redelijk vanaf gekomen. Die avond hebben we met een aantal mensen pizza gegeten in een van de wat chiquere restaurants op de campus en het ik s ’avonds met Ainse en een Hannes (een Duitse jongen van de introductieweek die ik al een tijdje niet meer gezien had) spelletjes doen. Toen kwamen we er naar een paar maanden pas achter dat er een spelletjes verhuur systeem is in RC4. Een beetje laat. Die zaterdag kon ik mij klaar gaan maken voor de reis naar Bangkok om daar samen met Sandra (mijn moeder) verder te reizen. Omdat ik maar 7 kilo handbagage mee mocht nemen ging ik met mijn rugzakje met twee outfits erin op stap. In het vliegtuig zat ik weer eens bij de nooduitgang. Dit zit ik de laatste tijd heel vaak en ik begin te vermoeden dat het geen toeval is maar ik ben er nog niet uit wat de reden hiervan is. De vlucht ging vrij goed op een ongelukje na. Ik had een mooie waterfles maar door het drukverschil in het vliegtuig spoot alles eruit toen ik het tuitje van mijn bidon open deed. Vervolgens was ik dus kletsnat en moest ik de hele vlucht met een nat T-shirt in de koude airco zitten. Ik had met Sandra na de immigratie bij de bagage band afgesproken maar omdat ik het hotel naam niet wist kwam ik de immigratie niet door. Terwijl ik probeerde de hotelnaam op te zoeken zag ik toen ineens Sandra lopen. Er volgde natuurlijk een emotionele hereniging waarna we samen door de immigratie gingen om een taxi te zoeken. Toen we eindelijk een grab hadden bleek het hotel vrij moeilijk te vinden te zijn waardoor onze taxi chauffeur rondjes bleef rijden door onmogelijke weggetjes waarbij hij de bochten niet kon maken en vervolgens alles achteruit moest rijden. We hadden al een aantal keer gezegd dat we wel dat laatste stukje konden lopen maar hier wilde hij niks van weten. Daarom zijn we maar drie kwartier lang rondjes gaan rijden om het hotel. Uiteindelijk gaf hij het op en zette hij ons toch maar ergens af. Het hotel was nog steeds moeilijk te vinden maar uiteindelijk kwamen we eindelijk aan en konden we inchecken en gaan slapen.