Kim op avontuur, lah

Mijn eerste maand in Singapore zit er al op, time flies when your having fun. Helaas zit fun er niet altijd in want tijdens mijn tweede week met lessen begint alles goed op gang te komen. Bij de meeste vakken is het onderhand gedaan met de herhaling. Dat maakt de hoorcolleges een stuk minder saai maar aan de andere kant levert het wel meer werk op. Gelukkig was het nog geen volledige werkweek aangezien woensdag het offerfeest (Hari Raya) was. Doordat Singapore een land is waar mensen met veel verschillende nationaliteiten en religies leven heb je bijna elke maand wel een feestdag. Dit is natuurlijk ontzettend handig, want ik heb nog steeds niet alles kunnen bekijken in Singapore. We stonden dus vroeg op om een wandeltocht te maken door een van de weinige natuurgebieden in Singapore, MacRitchie Resevoir. Helaas hadden we niet echt een slechtere dag uit kunnen zoeken want toen we wakker werden kwam het water met bakken uit de lucht. De regen in Singapore is vaak niet een miezerbuitje zoals in Nederland maar het gaat zo hard dat je binnen een seconde doorweekt bent. Het mooie is ook dat alle gebouwen hier half open zijn dus ook binnen kun je plassen tegen komen en moet je uitkijken dat je niet ineens in de regen staat. Gelukkig kun je bijna overal op campus komen zonder nat te worden omdat er overdekte looppaden zijn over de hele campus. Omdat het naast de harde regen ook nog onweerde moesten we onze wandeling iets uitstellen. Iets later dan verwacht gingen we dan toch maar op weg. Het was een flink stuk lopen naar het park zelf en onderweg zagen we al dat er weer donkere wolken onze richting in kwamen. Eenmaal bij MacRitchie aangekomen deden we allemaal alvast onze regenkleding aan en gingen de paraplu’s uit. Dit was maar goed ook want meteen toen we de eerste stap het park inzette begon het te plenzen. In de regen hebben we nog maar een paar foto’s gemaakt omdat iedereen er toch eigenlijk wel grappig uit zag totdat we erachter kwamen dat foto’s maken op een meer toch niet zo handig was in het onweer. Toen alles weer een beetje uitgeraasd was begonnen we onze wandeling door een nu wel erg nat en modderig regenwoud. Ondanks dat was de wandeling erg mooi, onderweg hebben we verschillende groepen apen gezien en over een hangbrug tussen de boomtoppen gelopen. Het laatste stuk was langs een meer waarin het regenwoud weerspiegelde. Dit heeft wat mooie plaatsjes opgeleverd. 11 kilometer en een paar uur later was iedereen behoorlijk doorweekt zaten onze benen vol met modder. We gingen dus maar snel naar huis om een flinke douche te nemen want die avond stond er een voorpremière van ‘crazy rich asians’ gepland. Dit is een film die gaat over een Chinees Amerikaans meisje die onwetend verlieft word op een super rijke Singaporees. Natuurlijk doet de familie van de rijke Singaporese bachelor er alles aan zodat ze niet bij elkaar komen. Het was een typische Amerikaanse romantische comedy maar de Singaporese details maakte het erg leuk om naar te kijken. Zo was een groot deel natuurlijk opgenomen in Singapore! Maar er kwam ook veel Singlish in voor. Dit is het Engelse dialect wat ze in Singapore spreken. Zoals 'Lah' achter elke zin zetten en noice zeggen in plaats van noice. Ook zaten er veel ‘inside jokes’ in voor de Singaporezen. Dit zorgde voor veel reacties uit het publiek. Het hoogtepunt was toch wel dat het lied wat we van onze gids in China hebben geleerd (tian mi mi) op een gegeven moment in de film kwam. Ik, goede leerling die ik was, heb dit natuurlijk in mijn beste Chinees uit volle borst meegezongen. Wat trouwens opvalt is dat als je hier naar een festival, film of naar een show gaat er veel meer reacties uit het publiek komen. Terwijl het in Nederland vrij stil is tijdens een show of film hoor je in Singapore overal ah’s en oh’s om je heen als ze iets mooi vinden. Ik vind dit persoonlijk best wel lachwekkend. In de hoorcolleges daarentegen is het altijd doodstil als de professor iets vraagt.

De volgende dat begonnen de lessen gewoon weer en die avond was er een ‘all white party’ in het uitgaanscentrum van Singapore. Dit was een feest voor alle studenten van alle universiteiten in Singapore, alhoewel er altijd alleen maar exchange studenten op deze feesten afkomen. Ik trok in ieder geval na mijn lessen mijn witste outfit aan en we trokken erop uit naar een bar om eerst wat te gaan drinken voor het feest begon. Natuurlijk zijn de alcohol prijzen hier vrij hoog (omgerekend zo’n 8 euro voor een flesje bier) maar naar een tijdje vonden we een bar waar je twee cocktails voor de prijs van een kon krijgen dus dat leek ons wel een goede deal. Een leuk concept dat sommige barretjes hier hebben is ‘beer o’clock’. Dit begint om 2 uur ‘s middags, dan is het bier 2 dollar en elk uur komt er een dollar bij de bierprijs op. Niet dat ik van bier hou maar het concept is leuk. Helaas was het feest niet zo’n succes als de cocktailbar… Het was ontzettend druk en de muziek was matig, en dat voor een van de beste clubs in de wereld. Het enige wat wel echt super was is dat je een blacklight stempel op je arm kreeg als bewijs van toegang. Deze is dus alleen te zien als ze met een blacklight je stempel checken.

De volgende dag moest ik helaas vroeg op om mijn students pass op te halen, hiermee kan ik de komende maanden Singapore in studeren en Singapore in en uit reizen zonder te veel gedoe. Natuurlijk hebben we die meteen dit weekend uitgeprobeerd, na mijn laatste hoorcollege ben ik naar mijn kamer gerent en heb ik heel snel mijn tas ingepakt en naar het busstation gegaan. Twee uur later zaten de dan ook in de bus op weg naar Malakka, Maleisië. Dit is een stadje wat vroeger bezet is geweest door de Portugezen, Engelsen en Nederlanders en vooral van de Nederlandse bezetting scheen nog veel te zien zijn. Het staat vanwege zijn rijke historie dan ook op de UNESCO World Heritage lijst, maar natuurlijk ging ik daar ook naartoe omdat ik hoopte wat kaas te kunnen scoren. Mijn kaas die ik had meegenomen vanuit Nederland was namelijk geheel onterecht in de prullenbak beland toen ze de koelkast aan het leeghalen waren. De reis naar Malakka duurde helaas ruim twee uur langer dan verwacht omdat we er vrij lang over deden om de grens over te gaan. Door de aggresieve buschaffeurs hier werd je ook elke minuut wel een paar keer van je stoel af gelanceerd als er een hobbeltje was, dus slapen lukte de meeste ook niet echt. Behalve de buschauffeur, toen hij na een tijdje achterin de bus ging slapen en iemand anders het van hem overnam kwam er een orkest van vreemde geluiden uit hem. Het laatste uur moesten we het doen met een gorgelende, proestende, slapende buschauffeur die elke paar seconde mama of allah riep of gewoon begon te schreeuwen in zijn slaap. Omdat de geluiden niet erg prettig waren om naar te luisteren zaten we na een tijdje allemaal met oortjes in en het geluid op vol volume.

De volgende dag hebben we allemaal goed uitgeslapen na de toch wel vrij heftige avond van de dag ervoor. Uiteindelijk kwam de ultieme toerist in ons naar boven en kwamen we ons bed uit om met de Lonely Planet app een aantal bezienswaardigheden van ons lijstje af te strepen. Omdat het allemaal wat dichter bij elkaar lag dan in Singapore ging dit eigenlijk vrij snel. En voor we het wisten hadden we Villa Sentosa (een mooi huis aan een vooral mooie rivier met leuke bruggetjes eroverheen), The skytower (een hoog gebouw met mooie uitzichten) en een lijst aan mooie gebouwen en tempels, moskeeën en kerken afgestreept. Heel Nederlands zag het er allemaal niet uit maar het was leuk om overal Nederlandse teksten tegen te komen en te horen over de geschiedenis van het stadje. Ook hing er overal een gezellige sfeer door de barretjes rondom de rivier die omgeven door Maleisische vlaggetjes en kleurrijke gebouwen met muurschilderingen. Na over de nachtmarkt in Jonker Street gelopen te hebben hadden we toch echt wel elke steen in Malakka gezien en hebben we samen met nog wat andere NUS exchangers een drankje gedaan op een van de terrassen langs de rivier. De volgende dag hadden we dan dus ook niet veel dingen meer die we heel graag wilden bekijken. Tijdens dat we op de receptionist aan het wachten waren voor het uitchecken zijn we dus maar op zoek gegaan naar dingen in de omgeving die leuk waren om te doen. Helaas kwam de receptionist niet opdagen en zijn we na een berichtje dat we ’s avonds wel uit gingen checken vertrokken naar een strand op een half uurtje afstand van Malakka. Hier hebben we een flinke wandeling gemaakt door de brandende zon naar een plek met zandduinen. Het was een soort van combinatie tussen woestijn en duinen en niet erg toeristisch waardoor we een lange tijd met zijn drieën hebben rond gezwerfd. Erg leuk, maar ook best wel heel erg warm. Na dit avontuur gingen we door naar een tropische fruit boerderij waar je zelf allemaal soorten tropisch fruit kan plukken en opeten. Helaas was het niet het seizoen voor tropisch fruit dus hebben we fietsen gehuurd en een beetje rondgefietst. Het was erg leuk maar een lekkere mango had ik wel heel erg kunnen waarderen. Het was onderhand al weer tijd om te eten, dit hebben we uiteraard gedaan bij een restaurant met allemaal klompen en schilderijen van molens aan de muren. Hier heb ik na vier weken eindelijk weer een bord fatsoenlijke pasta gegeten. Daarna gingen we door naar een moskee die op het water staat, hier hebben we de zonsondergang gekeken. Terwijl we aan het genieten waren kregen we een mail van het hostel dat ze ons niet konden uitchecken en dat we het geld maar achter moesten laten. Het rare was dat we ook nog niet hadden ingecheckt aangezien de receptioniste er niet was. De sleutel lag namelijk ook op het bureau klaar. In de tijd dat we er zaten hebben we dus helemaal niemand van het hotel gesproken. Wij vonden het allemaal een vreemd verhaal omdat het volgens booking.com via de creditcard zou worden afgeschreven. We zijn daarom maar weggegaan zonder te betalen en hebben een briefje achtergelaten, hopelijk krijg ons avontuur hierdoor geen vervelend staartje…