Omgaan met Indonesische taxichauffeurs 101

Deze week was voor het eerst een redelijk normale week zoals ik die in Utrecht ook zou kunnen hebben. Het is een beetje uit met alle feestjes en introductie bijeenkomsten en de meeste mensen beginnen zich nu iets meer op hun werk te richten in plaats van de toeristische dingen. Omdat de definitieve klassen nu pas vastgesteld waren begonnen deze week pas de eerste werkgroepen en werden de eerste opdrachten uitgedeeld. De eerste werkgroepen begonnen deze week maar dit was niet echt vergelijkbaar met de werkgroepen in Utrecht. Terwijl ik in Utrecht vaak opdrachten krijg die we tijdens de werkgroep maken of bespreken is een werkgroep hier bijna hetzelfde als een hoorcollege. Bij een vak moest ik een artikel lezen en ik had me voorbereid op presentaties of vragen beantwoorden maar het werkcollege bestond alleen uit een phd’er met een sterk singaporees accent die in een vrij hoog tempo door alle resultaten van het artikel ging. Mijn andere werkcollege werd gegeven door dezelfde docent die de hoorcolleges ook doet. Het is een man met een heel sterk Duits accent die zijn hoorcollege slides voorleest en op die manier in twee uur 70 dia’s er doorheen jast. Het werkcollege was niet heel anders behalve dat hij af en toe een voorbeeld gaf van een website waarbij je bepaalde RNAs kon analyseren. Voor de rest was de week vrij normaal: overdag doodvriezen in hoorcollege zalen en s’ avonds spelletjes doen in de gemeenschappelijke ruimte of een beetje prutsen in mijn kamer. Vooral dat prutsen in mijn kamer heeft een groot deel van mijn tijd in beslag genomen want Anne en Anke hadden het komende weekend een 21 diner waar ik natuurlijk wel in zekere mate bij moest zijn. Omdat het internet hier vrij slecht is, is skypen niet echt een optie als je een speech wilt geven want de verbinding valt vaak weg. Daarom heb ik mijn best gedaan om een redelijk filmpje te maken zonder een fatsoenlijk bewerkingsprogramma op mijn laptop. Dit heeft redelijk wat frustraties opgeleverd en mij redelijk wat tijd gekost. Ook moesten er ineens weer wat verzekeringskwesties geregeld worden, wat vrij moeilijk is als bellen naar Nederland 2,50 euro per minuut kost. Gelukkig is alles weer goed gekomen en kon er dit weekend weer een uitje gepland worden.

In eerste instantie was ik van plan het weekend rustig aan te doen en lekker in Singapore te blijven maar toen ik over een groep hoorde die naar Bintan ging dit weekend kon ik de verleiding toch niet weerstaan. Bintan is een Indonesische eiland dicht bij Singapore dat bekent staat om zijn mooie stranden. Met een groep van 13 exchange studenten zijn we zaterdagochtend vertrokken naar Indonesië met de veerboot. Hier viel het me weer op, net als in China, dat ze hier toch wel erg ongeduldig zijn en een vooral meester zijn in voorkruipen. Al twintig minuten voordat we aankwamen bij de haven van Bintan stond er al een rij voor de deur en zodra de deuren open gaan begint iedereen als een gek te rennen naar de douane waar ze vervolgens allemaal voorkruipen en er een grote chaos ontstaat. Vooral het voorkruipen is heel vreemd, je staat gewoon in de rij en af en toe komt er om de paar minuten iemand zich erlangs drukken zonder ook maar iets te zeggen. Natuurlijk gaan wij als lange buitenlanders zo breed mogelijk staan waardoor de voorkruipers ongeduldig achter je staan te duwen en soms zelfs op je schouder tikken om te vragen of ze erdoor mogen. Nou moet ik wel zeggen dat dit in Singapore een stuk minder is dan in de landen eromheen.

Na het geduw en getrek bij de douane komen we dan eindelijk op het prachtige Bintan aan waar we helaas meteen gespot worden door zo’n 20 taxichauffeurs die allemaal om ons heen dringen en aan je beginnen te trekken. Negeren en vluchten dan maar! Onderweg naar onze lunch plek worden we nog steeds achtervolgt door een aantal taxichauffeurs doordat een aantal mensen van de groep de fout hadden gemaakt om de onderhandeling aan te gaan. Vooral een taxichauffeur in een oranje T-shirt is erg hardnekkig, telkens als we denken dat hij weg is komt hij ineens weer opdagen uit het niets. Als we eindelijk een lunchplekje hebben gevonden en ons eten hebben besteld staat de taxichauffeur met het oranje T-shirt ineens in het restaurant bij onze tafel. Na een tijdje gaat hij dan toch maar aan een tafeltje zitten om te wachten tot we klaar zijn met eten. Het eten was lekker maar het feit dat onze favoriete taxichauffeur te wachten stond maakte het toch een beetje een vervelend gebeuren. Helaas had een van de mensen besloten dat het een goed idee was om de man met het oranje T-shirt te belonen door een deal met hem te maken. Daar zaten we dan in twee busjes die uit elkaar vielen van ellende. Het plan was om onderweg naar het hotel te stoppen bij een blue lagoon en vervolgens door te gaan naar het hotel. Maar helaas zaten we in het busje bij de enige taxichauffeur ter wereld die de weg in zijn eigen gebied niet weet. Voordat we bij de blue lagoon aankwamen waren we al ruim een uur verder, de rit zelf was een redelijk avontuur. Het busje bestond uit twee bankjes in de achterbak en een deur die niet dichtkon. Telkens als ze weer als een gek door de bocht gingen werd je bijna de deur uit gelanceerd. Maar de lagoon was het waard. Het was een heel erg blauw meer met mooie rode klei eromheen. De donkere wolken op de achtergrond zorgde ervoor dat water nog blauwer leek. Na uitgebreide foto sessies kwamen onze taxichauffeurs naar ons toe om even mee te delen dat ze ons wel voor 200.000 extra naar het hotel wilden brengen, wetende dat we in de middle of nowhere stonden en niet echt een andere keuze hadden. Omdat dit niet onze deal was werd er heel wat over en weer geschreeuwd en riep een van de chauffeurs na een tijdje ‘I don’t speak English’. Dit was de druppel en we hadden besloten dat we dan maar drie uur naar het hotel zouden gaan lopen langs de kust zonder de taxichauffeurs te betalen. Helaas werden de donkere wolken steeds donkerder en leek het ons toch niet zo veilig om het hele stuk in de onweer te lopen. We gingen daarom toch maar terug naar onze oplichters die ons overigens na heel vaak fout gereden te hebben wel bij ons hotel hebben weten te brengen. Ze probeerde tijdens de rit de “miscommunicatie” nog goed te maken door af en toe een telefoon naar achter te geven waar ze een vage youtube videoclip van vreemde liedjes op lieten zien.

Eenmaal bij het hotel aangekomen konden we dan eindelijk onze kamer bekijken. We hadden een 15 persoons hut gereserveerd waar helaas maar 12 bedden in stonden, de badkamer bestond uit een hokje met een wc (met dak) een hokje met een bak water en een schap bakje (met dak) en nog een wc (met een half dak). Al snel offerde een aantal mensen zich op om te verhuizen naar de iets luxere 4-persoons hut. Ondanks het vervallen hutje was het strand er niet minder op. We zijn daarom meteen de zee in gedoken. De zee was zoals altijd hier lekker warm en er waren veel visjes, zo heb ik een oranje wit gestreepte koraalvlinder gezien (is me verteld door een Amerikaans meisje die mee was). Die middag en avond hebben we naast zonnen, zwemmen, schelpen zoeken, boodschappen doen en eten niet veel gedaan omdat we besloten hadden dat een taxi te veel gedoe was. Het werd een gezellige avond waarbij flink wat alcohol gedronken werd, dit pakte niet voor iedereen goed uit want door de enorme alcohol prijzen in Singapore was niemand nog iets gewent. Gelukkig werden we de volgende ochtend om 5 uur s’ ochtends gewekt door islamitisch gezang dat door de boxen knetterde, anders had het nog lang geduurd voordat we ons bed uit kwamen. Het duurde een flinke tijd voordat iedereen zijn spullen hadden gepakt, ontbeten en de rekening hadden betaald. Toen was het weer tijd om een taxi te regelen, na alles tien keer aan de taxi chauffeur te hebben uitgelegd en hij het perfect herhaald had waren we van mening dat we geen herhaling zouden krijgen van de dag ervoor. Natuurlijk hadden ze het weer verkeerd begrepen en stonden we ineens bij de tempel terwijl we eerst naar de haven zouden gaan om iemand weg te brengen die een boot eerder hadden, dit lag waarschijnlijk beter op de route. Gelukkig bleef de prijs hetzelfde en heeft hij daarna netjes de rest net op tijd naar de haven kunnen brengen. Bij de tempel aangekomen begon het weer een beetje te regenen. Dit hield ons niet tegen om elk bordje te lezen in de hele tempel want we hadden nog genoeg tijd voordat we de boot terug moesten nemen. Toen we terug wilden hadden we helaas nog maar een taxi over omdat de andere natuurlijk naar de haven toe moest (daar ging ons mooie plan). Helaas was het niet mogelijk om een andere taxi te regelen, dan maar met z’n 10’en in een 6 persoons auto! Met zijn vieren op een rij zaten we op de twee stoelen op de achterbank, erg comfortabel was het niet… Al met al was het niet het meest relaxte en soepelste weekendje weg maar zeker wel het meest avontuurlijke weekend tot nu toe. In vervolg weten we ten minste dat je al je afspraken en de prijs die je met taxichauffeurs afspreekt op moet schrijven en ze dat moet laten ondertekenen!