Een enorme kiezel, watervallen en een lokale pub.

(Gast schrijver Joost)

We worden vanochtend wakker op de camping die we alleen nog in het donker gezien hebben. Ook in het licht is die niet fraaier, maar we stonden er toch maar voor een korte nacht. We waren vroeg op dus konden we bijtijds aan onze reis beginnen. Er staan heel wat kilometertjes op het programma, helemaal naar Glen Innes zo’n 400 km verderop. Al rijden we grotendeels de ‘main road’  het is toch af en toe een krap weggetje met her en der wat oneffenheden (gaten) in de weg. Er is weinig verkeer en we cruisen door een mooi landschap. Het landschap is heuvelachtig, met afwisselend bos en weide landschap. Het frisse groene landschap steekt mooi af tegen de stralende blauwe lucht, al wordt langzaam het gras minder groen en zie je dat het wat droger wordt.  Bij Tenterville stoppen we even om boodschappen te doen. Vanaf hier maken we een uitstapje naar Bald rock National Park. Deze is digitaal bijna niet te vinden en ook onze TomTom lijkt ons niet de goede weg te kunnen wijzen. Het is verbazingwekkend, maar we zijn niet eens de enige hier. Na onze lunch op de picnic plek gaan we op pad. Er zijn maar een paar wandelingen die we in een paar uur (meer hebben we niet) kunnen maken. We gaan voor de Summit Climb, al weten we niet precies wat te verwachten, maar we hadden wel kunnen bedenken dat met een geschatte duur van 3 uur voor 3 km het geen eenvoudige wandeling zou zijn. Na een 10 minuten komen we een bordje tegen en staan we voor een dilemma; de ‘steep climb’ of de ‘walk’, we besluiten de eerste. Niet veel later staan we voor de bald rock, die op een grote ingegraven kiezel lijkt, en gaat het pad recht de kiezel op. Met een geschatte  stijging van 45 procent ploeteren we naar boven. Eenmaal boven klauteren we nog wat verder op de kiezels die boven op deze giga kiezel liggen. Het wordt een prachtige wandeling met geweldige uitzichten en vergezichten. Terug lopen we de walk, deze is wat minder steil, wat een verademing voor Sandra’s knieën is. Onderweg schrikken we van een kleine Walibi, die door ons opgeschrokken werd.  Na 1,5 uur wandelen zijn we weer terug bij de camper en vervolgen we onze weg naar Glenn Innes, onze overnachtingsplek voor vannacht. Het landschap op de route is vergelijkbaar aan het eerste deel, maar verveelt zeker niet (al kan Sandra haar ogen moeilijk open houden). Na twee uur stevig doorrijden bereiken we de camping, het is geen grote camping, dus we hebben snel ons plekje. Een groot voordeel van deze camping is dat het op een paar minuten van het centrum ligt (volgens onze gastheer), dus besluiten we maar even een kijkje te gaan nemen. Het is een verlate straat en de meeste winkels zijn dicht, niet echt enerverend. Gelukkig staan we hier maar een dag. De volgende ochtend wordt ik gewekt door R2 uit StarWars, (of toch een vogeltje dat exact hetzelfde geluid maak)  en een fanatiek zwaaiend gelukskatje van Kim. Mijn dag kan niet meer stuk. Vandaag gaan we watervallen kijken we rijden via de waterfall way naar Bellingen. We hebben hoge verwachtingen van deze tocht. We rijden door hetzelfde landschap als gisteren, maar die groene heuvels met hier en daar een boom tegen een strak blauwe lucht gaan niet snel vervelen. 
De eerste waterval (Wollomombi) valt een beetje tegen, deze is een beetje ielig, maar waarschijnlijk is het droge seizoen hier debet aan. We vervolgen onze weg, maar moeten helaas het ‘point look-out’ in het new england NP  en de ‘cathedral rock’ overslaan, omdat we hier alleen via een ‘dirt-road’ kunnen komen en dat duurt te lang. Bij de Ebor falls is het alweer lunchtijd en op de bijbehorende picnic plek is het goed toeven. We wandelen van de upper falls naar de lower falls, een korte wandeling dus geen zware inspanningen vandaag. Het uitzicht is zeker de moeite waard. We eindigen onze watervallen tocht met een duik in de Dangar falls. We wisten eigenlijk niet dat je er kon zwemmen, maar zo’n verfrissende duik laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Het water was zo koud dat we niet veel tijd nodig hadden om op te frissen. Dat kwam goed uit, want we wilde redelijk op tijd op de ‘showground’ camping  in Bellingen aankomen. We verlaten nu het hoger gelegen gedeelte en zakken weer af naar het kust niveau. Bellingen lijkt een leuk plaatsje maar omdat het toch wel een eindje lopen is vanaf onze camping, besluiten we bij de tent te blijven. We genieten van de mooie sterrenhemel. De volgende ochtend besluiten we even het plaatsje in te gaan, voordat we naar Wollombi rijden. Het blijkt inderdaad een leuk hippie plaatsje te zijn, ze hebben zelfs het plaatselijke  tankstation omgebouwd tot coffee shop. We hadden hier gisteren avond prima kunnen chillen, er zijn cafés en eettentjes genoeg. We lopen even rond en vertrekken dan richting Wollombi. Het is een lange rit met veel snelweg. Onderweg willen we nog wel even in het hunter valley wijngebied stoppen, om hier wat wijn te proeven. Als we in de buurt van Cessnock komen zien we eindelijk wat wijnvelden, maar lang niet zo uitgebreid als verwacht. We moeten dan ook even zoeken voor we een wijnboer gevonden hebben, waar we wijn kunnen proeven. De Tylers blijk en een gerenommeerde wijnfamilie te zijn, die een hele historie heeft in dit wijngebied. Naast de wijnproeverij worden we door een enthousiaste medewerker ook ingewijd in de familie geschiedenis van de Tylers. We nemen een paar flesjes mee, al kunnen we die voorlopig niet drinken. We kamperen namelijk in Wollombi bij een taveerne, daar mag je gratis staan, maar moet je drankjes wel bij de taveerne drinken. Bij aankomst in Wollombi, nuttigen direct maar een biertje en gaan ons dan voorbereiden op het avondmaal. Omdat er op de kampeerplek geen BBQ is (nog dus eigenlijk helemaal  geen kampeerplek heten, zonder BBQ ben in Australië eigenlijk helemaal niks) gaan we bij het speelplaatsje verderop BBQ. Een voordeel, hier kunnen we lekker onze eigen wijn drinken.  ‘S avonds gaan we toch nog maar even wat drinken in de taveerne, waar de locals zich prima vermaken. Af en toe spreekt er een ons aan, maar met het locale accent en dubbele tong loopt het gesprek niet altijd even soepel, en leren we dat er zo’n 2000 voornamelijk boeren wonen en dat ze niet altijd in de taveerne zitten. Laat wordt het niet want ook deze taveerne sluit om half elf, dus rond elf uur liggen ook wij weer op een oor.