Wildlife spotten

Geschreven door Kim

In de ochtend staan we weer vroeg op zodat we ons appartement in Melbourne op tijd verlaten. Het was spannend hoe de camper erbij stond aangezien we hem op een niet heel veilig uitziende plek hadden gezet. Met al onze bagage gingen we naar onze camper, gelukkig zat er geen gravity op en waren er geen raampjes doorgetikt. We hadden ook geen bon dus alles was goed gegaan met de parkeer app. Vervolgens vertrokken we (op de dag dat de australian open begon) naar Phillip island. Dit staat bekend om de pinguïnkolonie die elke avond rond zonsondergang over het strand loopt om naar hun holletje te gaan. Maar aangezien wij s’ middags al aankwamen op Phillip island hadden we nog een hele middag om te ontdekken wat de rest van dit eiland te bieden heeft. Als eerste gingen we naar de Nobbies toe. Dit zijn een aantal hele kleine eilandjes met een blowhole in de buurt. Hier hebben we een korte wandeling gemaakt over een vlonderpad dat over holletjes en huisjes van pinguïns leidde. We vingen zelfs een glimp op van wat pinguïn keuketjes die in het holletje achter bleven terwijl de ouders gingen vissen en zagen een pinguïn die wat frisse lucht wilde scheppen. Tijdens de wandeling naar de blowhole liepen we door de vetplantjes die allemaal in bloei stonden (of welke reden ze dan ook hadden om rood te worden). Doordat niet alle vetplantjes in bloei stonden kreeg de grond een lappenpatroon van rood, oranje, geel en groen. Dit stond ontzettend mooi bij de blauwe zee en de zwarte rotsen die op de achtergrond te zien waren. We hebben dan ook ruim twee uur gedaan over de rondwandeling van ongeveer 1,5 kilometer. Als we in de camper zitten zien we een vrij grote moeraswalibi vlakbij de parkeerplaats. Ondanks dat we alle tijd hebben genomen bij de Noobies hadden we toch nog redelijk veel tijd over voordat de pinguins zouden arriveren. We gingen daarom door naar een koala conservation centre waar je in een soort veredelde kooien en daarbuiten koala’s kon spotten. We hebben er redelijk wat gespot in de kooien en zelfs twee (semi) wilde koala’s buiten de kooien. Ook hebben we het gebrul van een koala gehoord, dit zware geluid past niet echt bij het schattige uiterlijk wat de koala’s hebben. Na een vroege maaltijd vertrokken we naar de pinguïn parade (zo wordt het thuiskomen van de pinguïns genoemd). We waren veel te vroeg maar zeker niet de enigen, hierdoor konden we wel een van de mooiste plekjes op de tribune veroveren. Terwijl het steeds kouder werd begon het wachten op de pinguïns. Tijdens het wachten hebben we nog even gekletst met de ranger en getuurd met de verrekijker of we de pinguïns al konden zien. Aangezien de pinguïns niet tegen velle lichten kunnen mocht er niet gefotografeerd worden na zonsondergang, het niet flitsen word namelijk door te veel mensen niet begrepen. Terwijl de ranger dit uitlegt hopt er een walibi over het strand en komt de eerste pinguïn al aan. Allebei de gebeurtenissen schijnen erg zeldzaam te zijn. Dit zorgt er wel voor dat we toch nog een fotootje kunnen maken van de pinguïn. Na deze eerste pinguïn duurt het nog een hele tijd voordat de andere pinguïns aankomen. Deze gaan vaak in twee of viertallen aan land. Omdat ze zich heel erg blootgesteld voelen aan gevaar vinden de pinguïns dit erg spannend en rennen ze vaak terug de zee in. Wanneer ze op een kwart van het strand zijn beginnen ze vaak heel hard te rennen naar de duinen, waar ze iets meer beschut zijn. Tijdens een van de eerste groepjes pinguïns zit er een hele dikke pinguïn tussen die nauwelijks op zijn pootjes kan staan en daarom buikschuivend het strand oversteekt. Kortom leuk om te zien. Wanneer er al vrij veel pinguïns aan zijn gekomen gaan wij het tafereel maar eens vanaf de duinen bekijken. Hier zie je allemaal jonge pinguïns op hun ouders wachten en ondertussen elke oudere pinguïn aanvallen in de hoop dat dat hun vader of moeder is en ze iets te eten krijgen. Ook dit is erg schattig maar ook erg zielig om te zien. Aan het einde van de avond krijgen we ook een hereniging tussen moeder of vader en jong te zien en hoe deze gevoed wordt. Hopelijk halen alle ouderpinguïns de weg naar huis want het idee dat een van de jongen de hele avond naar zijn ouders moet zoeken terwijl ze zielig aan het piepen zijn is hartverscheurend. Onderweg naar de camping letten we goed op dieren die ineens voor de camper kunnen springen maar gelukkig raken we niks. 

We staan weer eens vroeg op aangezien we nog een redelijk eind moeten rijden vanaf phillip island, door Melbourne naar Ballarat. Ballarat is een goudzoekersstadje waarin het openluchtmuseum Sovereign Hill ligt. Aangezien dit een stuk verder landinwaarts is was het hier een stuk warmer, wel 36 graden. Hiermee is het onze tweede hittegolf waarin we terecht kwamen. De hittegolven duren in ons geval vaak niet erg lang aangezien we vaak binnen een of twee dagen uit het gebied van de hittegolf reden. Desondanks vonden we het nog steeds niet erg warm. In dit museum wordt het leven in een oud goudzoekersdorpje laten zien. Het ziet er allemaal heel mooi en erg Australisch uit. Je hebt verschillende winkeltjes zoals een ijzersmid, wielenmaker, theater en juwelier. In de winkels en op de straten zie je allemaal mensen die in de kleding van die tijd rondlopen. Bij het theater worden we naar binnengelokt met een verhaaltje dat we daar het vermaak van die tijd kunnen zien. Het stuk gaat over een combinatie tussen robin hood en roodkapje, in het begin is het nog grappig maar doordat het vooral op kinderen gericht is gaan we na een tijd toch weg. Het toneelstuk duurde namelijk wel erg lang. Rondom de winkelstraat liggen verschillende boerderijtjes en goudmijnen. Hier zijn we ook een goudmijn ingegaan waar een van de grootste goudklompen ooit is gevonden. Ook hebben we gezien hoe ze een staaf van 3 kilo puur goud goten. Deze was wel 170.000 dollar waard. We hebben in ieder geval een goede indruk gekregen hoe het er in oud Australië aan toe ging. 

De volgende dag was en eindelijk tijd voor de wereldberoemde Great Ocean Road! In een rap tempo reden we naar Torquay, waar de Great Ocean Road begint. Het eerste stuk van de Great Ocean Road liep daadwerkelijk langs de kust, dit leverde erg mooie uitzichten op. We zijn dan ook regelmatig gestopt om foto’s te nemen en te genieten van het uitzicht. Ook hebben we nog even een strandwandeling gemaakt. Terwijl we het laatste stuk naar de camping reden door het cape Otway national park zagen we ineens allemaal auto’s langs de kant staan. Er bleken twee koala’s in de boom te zitten, wilde koala’s! Een was aan het slapen en de ander was eucalyptus blaadjes aan het eten. Hier hebben we nog eventjes toegekeken totdat we onze reis vervolgde. Het pad ging aan het einde over op een vrij slecht onderhouden onverharde weg. Het service trilde weer eens uit de kastjes. Gelukkig deden we het niet voor niks want we werden beloond met een mooie plek vlak bij het strand. Hier hebben we de rest van de middag doorgebracht terwijl we zochten naar schelpjes. We kwamen onder anderen een soort vlindervleugel vormige schelpstukken tegen waarvan we geen idee hebben wat het is. Maar ze waren erg mooi en Sandra kreeg gelijk inspiratie voor sieraden dus hebben we onze zakken volgeladen. 

De volgende ochtend werden we wakker door het geluid van de zee en hebben we ontbeten tussen de blauwe winterkoninkjes. We hebben nog een poging gedaan om een strandwandeling te maken maar dan de andere kant op. Helaas was het dit keer niet zo kalmerend als de vorige keer en werden we aangevallen door steekvliegen. De lol was er snel vanaf dus sprongen we de camper in en vervolgde we onze weg. Ons eerste punt was vlakbij onze camping, de Cape Otway vuurtoren. Dit was niet alleen een vuurtoren maar een heel dorp waar vroegen vier families woonden die daar de vuurtoren onderhielden en berichten doorgaven in morse. Aangezien ze geen elektriciteitskabels hadden werd de elektriciteit lange tijd opgewekt door de fietsen. Daarnaast verbouwden ze hun eigen voedsel aangezien ze maar een of twee keer per jaar een lading voedsel binnenkregen. Erg zelfvoorzienend dus. Het was erg interessant maar ook moeilijk te beseffen hoe het leven op Cape Otway geweest moet zijn. Terwijl we alle informatie in ons opnamen werden we getrakteerd op een mooi uitzicht vanaf de vuurtoren. Terwijl we vanaf de vuurtoren terugreden naar de Great Ocean Road zagen we weer allemaal auto’s stilstaan. Ook hier waren twee koala’s te zien maar dit keer een koala moeder met een kleintje. Beiden waren redelijk actief maar vooral het kleintje leek zich te vermaken terwijl het letterlijk hoog in de boom bungelden. Hoe iemand die twee koala’s vanuit de auto heeft gespot is een groot raadsel maar het was ongelofelijk schattig om te zien. Na eventjes rijden kwamen we bij het beroemdste punt van de Great Ocean Road uit, de twaalf apostelen. Dit was ondanks de bewolkte lucht erg mooi om te zien. Helaas waren we hier midden in het vliegenseizoen waardoor ze allemaal om je heen zoemen en op de meest irritante plekken gaan zitten zoals in je neus en op je lippen. De rest van de Great Ocean Road bestond net als bij de twaalf apostelen uit kalkstenen kliffen en losse rotsen in de zee (apostelen) die zijn ontstaan door erosie. Ook bij de rest van de uitzichten langs de Great Ocean Road waren de vliegen aanwezen. Maar dit maakte de verschillende uitzichten en roodgele rotsformaties die afstaken tegen de blauwe zee niet minder mooi. Na een volle dag vol mooie uitzichten kwamen in de namiddag aan in Warrnambool waar we op een enorme camping een plekje hebben kunnen krijgen en weer eens in de camper moeten zitten vanwege de regen want ook dit keer duurde de hittegolf voor ons maar een dag en was het de rest van de dagen bewolkt. 

De kreek van deze week is geworden…. de sandy beach creek. Dit vanwege de vele zandstranden die we gezien hebben. Het zandstrand waarover we de walibi hebben zien hupsen en de pinguïns hebben zien waggelen. En natuurlijk de vele zandstranden van de Great Ocean Road.